Dün Kaybedenler Klübünü izledim. O programı hiç dinlemediğime hayıflandım. Filmi çok sevdim ama özellikle filmdeki bazı şeyleri çok sevdim:
90’ları sevdim.
Kadıköy’ü sevdim.
Filmde çalan şarkıları,
Dialogları sevdim.
O samimiyetin gerçek oluşunu sevdim.
En çok aklından geçen şeyleri söyleyebilmeyi,
ve ne olursa olsun özgürce, sınırsızca konuşabilmeyi sevdim.
Trip’i sevdim.
Filmde geçen kitapları,
Amirlikleri sevdim.
Filmin çekimlerini sevdim.
Bir şeyi paylaşmanın güzelliğini sevdim.
Olimpos’a gidip o bankta oturma ihtimalini sevdim.
Ama Olimpos’a gidip o banka istediğim zaman oturamama ihtimalini sevmedim.
Bir de
90’ları özlemişim.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder